Zevcem,
        ruhu revanim
                        Hatice Pîrâyende,
ölümü düsünüyorum,
demek ki arteryo skleroz
                                          basliyor bende...
Bir gün
            kar yagarken,
yahut
         bir gece,
yahut
         bir ögle sicaginda,
hangimiz ilkönce,
nasil
        ve nerde ölecegiz?
Nasil
        ve ne olacak
ölenin son duydugu ses,
           son gördügü renk,
kalanin ilk hareketi
             ilk sözü
             ilk yedigi yemek?
Belki de birbirimizden uzakta ölecegiz.
Haber
          çigliklarla gelecek,
yahut da ima edecekler,
ve kalani yalniz birakip
                                gidecekler...
Ve kalan
                karisacak kalabaliga.

Yani efendim, hayat...
Ve bütün bu ihtimâlât
                   1900 kaç senesinin
                                    kaçinci ayi
                                    kaçinci günü
                                    kaçinci saatinde?

Zevcem,
              ruhu revanim
                            Hatice Pîrâyende,
ölümü düsünüyorum,
geçen ömrümüzü düsünüyorum.
Kederli
            rahat
                     ve hodbinim.
Hangimiz ilkönce
nasil
ve nerde ölürsek ölelim,
seninle biz
           birbirimizi
ve insanlarin en büyük dâvasini sevebildik
                                                — dövüstük onun ugruna —,
«yasadik»
                 diyebiliriz.
 

Nazım Hikmet Ran